วันอาทิตย์ที่ 4 กันยายน พ.ศ. 2554

สิ่งใดใดในโลกล้วน อนิจจัง

สิ่งใดใด ในโลก ล้วนอนิจจัง แต่มีอยู่สิ่งหนึ่ง ที่ จะปล่อยให้มัน อนิจจัง ไปกลับ ปัจจุบันไม่ได้ นั่นก็คือ ชีวิตของเราเอง   ชีวิตของเรามันเป็น ชีวิตลมหายใจความรู้สึก ของเราเอง มันต้องเป็นชีวิตที่ไม่อนิจจัง มันต้องเป็นชีวิต ที่มีประกาย อยู่ด้วยความสุข ความเข้าใจในคุณค่าของตนเอง ตราบลมหายใจสุดท้าย
ชีวิตนี้จะเป็นอนิจจังได้ ก็ต่อเมื่อ เราหมดลมหายใจ  ค่อยอนิจจัง

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น